Dreifels Gravel Camp 2023: Is een gravelkamp een bezoek waard?

Eind augustus 2023 vindt het Dreifels Gravel Camp plaats. Naast graveltours staan er ook workshops en adventure talks op het programma. De locatie is het Forsthaus Annweiler – Zum Schwarzen Fuchs, midden in het Paltserwoud. Achter de organisatie van het evenement staat de Gravel Club.

Om zelfs degenen op te pikken die niet weten wie of wat de Gravel Club is, een korte uitleg: Het begin van de Gravel Club ligt in de Corona-pandemie. Een losse oproep op Strava veranderde in kleurrijke groepsritten met maximaal 40 gelijkgestemden. Sinds het begin ligt de focus op het volgende:

Gravelbiken betekent voor ons vrijheid, plezier en saamhorigheid.

Vooroordelen bleven (en blijven) thuis.

Al snel waren het niet alleen gravelritten in Berlijn, maar gravelritten door heel Duitsland en ook in Oostenrijk en Zwitserland. In de loop van de tijd kwamen er steeds meer activiteiten bij. Zoals de Dreifels, het eerste gravelkamp van de Gravel Club.

Het idee voor een gravelcamp speelt al jaren in het hoofd van Sascha Eulig, de oprichter van de Gravel Club. Maar pas op de Dreifels 2023 komt er voor het eerst een gravelkamp van de Gravelclub. “Er waren wat obstakels, zoals zo’n kleine pandemie”, grapt Felix Krakow in zijn welkomstwoord na het eten Veel tarte flambée op donderdag.

>> Het Dreifels Gravel Camp 2023 in detail

Ik reis vanuit München met de trein. Ik boekte het ticket voor langeafstandsvervoer slechts een paar dagen van tevoren. En gelukkig dat er nog reserveerbare fietsparkeerplaatsen waren. Om zoveel veranderingen te voorkomen, rijd ik naar Karlsruhe. Vanaf daar is het een directe route (met komoot, gepland voor gravelbike) ongeveer 65 kilometer en 700 meter hoogte naar de boswachtersloge Annweiler, midden in het Paltserwoud. Om 6.24 uur stap ik op de S-Bahn en twee stappen later vijf minuten te laat in Karlsruhe op het centraal station. Ik kleedde me om in het treintoilet. Ik start mijn geplande route op het navigatiesysteem en stap op mijn fiets.

>> Reizen met de fiets en trein

Na zo’n 30 kilometer maak ik een tankstationstop. Tot nu toe heb ik alleen een stevig ontbijt gehad. Nu is er een ijsje. En verder gaat het, het grootste deel van de hoogte ligt nog voor me. De eerste klim voert me door wijngaarden, de zon schijnt. Dan gaat het het bos in en bergafwaarts naar Annweiler. Zal ik daar zijn?

Nog 15 kilometer laatste kilometers en een slotklim, dan bereik ik de boswachtersloge Annweiler, de thuisbasis van de Dreifels. Ik word begroet en krijg een armband en een goodiebag. Ik krijg te horen waar de douches en toiletten zijn. Dan word ik naar mijn tent geleid.

Wow, ik heb een glamping tent helemaal voor mezelf. Pure luxe! De tent is voorzien van twee kartonnen bedden, dekbedden, kussens, een kledingrek, batterijlamp en meer.

Ik word rond 6.00 uur wakker, veel te vroeg, denk ik, en sluit nog steeds mijn ogen. Misschien kan ik weer in slaap vallen? In de verte rolt het onweer. Eerst stiller, dan wordt het luider. Al snel dondert het bijna onafgebroken. Het duurt even, dan opent de hemel zijn sluizen. Zullen alle tenten dit aankunnen?

Later hoor ik dat de meeste tenten krap bleven, twee tenten waren “verdronken”. Daarom neem ik Anne, een verpakkingsingenieur bij Canyon, de komende nachten mee naar mijn tent. Waarom niet, er is nog een bed beschikbaar en zo kan ze ook genieten van glamping.

Het houdt pas even voor achten op. Nu hoor ik mensen uit hun tenten kruipen. Ik sluit me aan en stipt om 8.00 uur is er ontbijt. Ondertussen hoor ik overal gesprekken over wie welke route rijdt. “Wat rijd je?”, vragen velen besluiteloos, waaronder ikzelf. Aan mijn ontbijttafel besluiten er zelfs twee naar de spa te gaan, omdat het de hele dag hoort te regenen. Aanlokkelijk. Maar dan besluit ik te gaan fietsen, want ik ben nog nooit in het Paltserwoud geweest. En ik ben hier om te fietsen. Mijn idee: ik neem een van Orbea’s testfietsen in mijn maat en laat mijn eigen fiets schoon en droog achter in mijn glamping tent.

Er is een wiel in maat S. Dat is eigenlijk te groot voor mij, maar voor de gekozen route vandaag (Rittermahl, 88,5 kilometer, 2030 meter hoogte) zou het moeten werken. Allereerst moeten er een aantal dingen worden vastgeschroefd en aangepast:

• mijn pedalen,
• mijn Fidlock bidonhouders en
• mijn Garmin houders komen naar de Orbea Terra
• En last but not least, de zithoogte en zadelpositie worden aangepast – zadel naar beneden en naar voren.

Je bent klaar om te gaan. Toegegeven, dat duurde wat langer. Maar mijn groep wacht geduldig af – en ook anderen sleutelen nog aan hun testfiets.

We beginnen te fietsen, de eerste meters hoogte staan ons de eerste meters al op te wachten. Onze groep bestaat uit zeven personen, sommigen kennen elkaar, anderen leren elkaar kennen. De eerste kilometers worden gekenmerkt door technische mankementen. Een lekke band of een navigatiesysteem dat de beugel niet meer vasthoudt kost tijd, en die nemen we.

De groep is behoorlijk gemengd, sommigen gaan sneller bergop, anderen sneller bergafwaarts. Degenen die vooraan staan, wachten op degenen die verder naar achteren staan. En dan vinden we het leuk om een paar minuten langer te stoppen en te kletsen. Het weer werkt mee, geen druppel regen.

Na iets meer dan 30 kilometer denken we dat onze ontspannen en intermitterende rijstijl achteraan tijdkritisch zou kunnen worden. We besluiten over te stappen op de Trifelsblick route (67 kilometer, 1320 meter hoogte). Dit betekent dat er nog een goede 30 kilometer voor ons liggen en het verfrissingsstation. Ja, catering is ook beschikbaar. Dit is wat de gravelclub heeft gediend:

• verschillende vruchten,
• water en poedervormige dranken,
• cakes of muffins,
• en bovendien,EM: Lokale wijnen.

We nemen de tijd, dan is het op naar de laatste 20 kilometer. En aan het eind wacht de verplichte berg naar de boswachtershut. Of het nu ontspannen is of vol gas of een mengsel, bovenaan staat voor iedereen een bikewashstation opgesteld en worden we verwelkomd met een warme “hallo”.

Als ze in het kamp aankomen, maken de meesten eerst hun fietsen schoon en nemen dan hun eigen douches. Ik ook van jou. Ik heb ook honger, maar het is nog zeker 2,5 uur tot het avondeten. Dus bestel ik spinazieknoedels bij de boswachterslodge. Er is ook een alcoholvrije tarwe en een koffie.

Even later begint de tubeless workshop. Sommigen komen even langs, anderen zijn heel erg geïnteresseerd. Er valt veel te leren van het schoonmaken van de velg, het lijmen van het velglint, het monteren van het ventiel en het monteren van de banden. Er worden zoveel vragen gesteld dat de workshop na het eten in het halfduister doorgaat.

Tegenwoordig zijn er pastavariaties, vergezeld van salade. Na de maaltijd verzamelen de meesten zich rond het kampvuur, anderen zetten de tubeless workshop voort en af en toe worden de gesprekken voortgezet vanuit het diner.

De gravelclub heeft zelfs twee avonturiers en een recordjager uitgenodigd. Alle drie zitten ze ’s avonds naast elkaar rond het kampvuur. Eerst stelt iedereen zich voor, dan doet de een na de ander verslag van zijn ervaringen en is er tijd om vragen te stellen.

Laten we beginnen Lea Borer, die met haar inmiddels zesjarige zoontje op de fiets de wereld rondreist. Hoe reis je met een kind? Waar moet je rekening mee houden? Verveelt hij zich niet? Hoe zit het met school? Veel vragen, spannende antwoorden. Zeker een inspiratie. Het hoeft niet de wereld rond te gaan.

Laten we doorgaan met Leona Kringe, die vorig jaar de European Devide Trail reed – 7000 kilometer over het continent, van Portugal tot de Noordkaap. Op Instagram en in haar podcast inspireert ze anderen om dapper te zijn en dromen waar te maken.

En dan begint het te regenen. Regen is er echter nauwelijks de juiste term voor. Het giet. Dit is waarschijnlijk het teken dat de Q&A sessie met Monika Sattler wordt uitgesteld tot de volgende avond. In dit verslag speelt de regen geen rol en voor het verhaal is de introductie van Monika Sattler hier logisch.

Moni Sattler is een expert op het gebied van succesmindset, fietsrecordhouder, keynote spreker, auteur – dat staat er op hun website. En iedereen die ze kent, weet wat dat betekent. Op 22 augustus 2022 lanceerde ze haar nieuwste challenge: The 124-Pass Challenge. Sindsdien heeft ze het record dat ze alle 124 Zwitserse passen in 26 dagen heeft gefietst. Hoe gaat dat in zijn werk? Wat voor soort fiets heb je nodig? Hoe bereid je je voor? Welke moeilijkheden doen zich voor? Moni mag deze en andere vragen rond het kampvuur beantwoorden.

Overigens heeft Moni Sattler dit jaar ook een boek uitgebracht, passend bij de graveltrend en ideaal om de volgende eigen uitdaging aan te gaan: Adventure Gravel Transalp.

>> Het boek Abenteuer Gravel-Transalp is door ons uitgegeven, namelijk Delius Klasing Verlag.

Wat wordt hun volgende uitdaging? Natuurlijk wordt deze vraag ook gesteld. “Het wordt gepland en zal iets anders zijn dan de vorige uitdagingen”, wil Moni nog niet meer onthullen. Maar er is al de eerste teaser op Instagram.

Het programma voor zaterdag lijkt op vrijdag: vier verschillende route-opties, tubeless workshop en kampvuurpraat.

Ook de tweede dag van het grindkamp in het Paltserwoud begint met koffie en ontbijt. Ondertussen is het meest gespreksgesprek: “Wat rijd je vandaag?”. Tegenwoordig wagen de meesten van hen zich aan de 100 kilometer lange route, die bijna 1900 meter hoogteverschil heeft. Het heet “Aan de tafel van de duivel”. En daar is een reden voor: het leidt naar de tafel van de duivel.

Sommigen hebben hun eigen route uitgestippeld en staan te popelen om naar het nabijgelegen Frankrijk te gaan om een pain au cholol te eten. Zelf ben ik besluiteloos. Ik heb niet echt zin om op een dagvullende tour te gaan, want daar heb ik de laatste weken genoeg van. Tot slot vind ik bij Elmar en Volker twee strijdmakkers die vandaag de dag de “phylloxera”-route als hun eigen route hebben gekozen. 55 kilometer en 1000 meter hoogte. Ik ben het ermee eens. De eerste vraag die mij gesteld wordt: “Eet je ijs, Sandra?”. Ik: “Ja, waarom?”. Dat leer ik dus na de eBij de eerste afdaling is er al een stop bij een ijssalon gepland. “Heel goed”, denk ik, want hopelijk is er internetontvangst en kan ik eindelijk een retourtje boeken.

Met Volker en Elmar wordt de ronde gezellig, zoals aangekondigd. We rijden samen, wachten op elkaar na beklimmingen en nemen een lange pauze bij het verfrissingsstation. Terug bij de boswachtershut wassen we de fietsen en wisselen we ideeën uit met anderen. Dan is het tijd om te douchen. Koud. Er klopt iets, net als op de voorgaande dagen, niet met de bereiding van het warme water. Dus twee van mijn drie buien zijn het hele weekend koud. Maar dat hoort gezond te zijn. Misschien was dat met opzet? Anderen hebben drie koude douches genomen. En weer anderen deden gewoon een kattenwasbeurt.

Later wacht een groep op Benno van de Gravel Club om hem een goed welkom te geven. Waarom? Bij hem vindt de langste route vandaag een koper. Hij is de enige die de zeer lange route durft te nemen en start om 7.00 uur of eerder. “Kuitkramp” heeft het allemaal, met maar liefst 3440 meter hoogte die op 160 kilometer op je wacht.

Benno – Benjamin Spahn – helaas, en hier moeten we zeggen “helaas”, kon bijdragen aan een artikel over het onderwerp garantie. Eerst verloor hij lucht van zijn tubeless wiel, daarna merkte hij een scheur in de velg op. Hoe het verhaal is afgelopen en waar garantie, aansprakelijkheid voor materiële gebreken en goodwill over gaan, vind je hier.

Terug naar de boswachtershut: Vandaag hebben we een barbecue. De veganistische opties zijn groenten, salade, aardappelen en brood. Eiwitten zijn afwezig. Er is ook kaas en verschillende vleeswaren en worsten – daar heb ik niet goed naar gekeken.

Vandaag, na het ontbijt, is er maar één Kater rijden 15 kilometer, 260 meter hoogte, twee uitzichtpunten en voor wie wil, een enkel parcours van categorie S3 tot S4. Geblokkeerd en twee haarspeldbochten, waarvan je er maximaal één mag rijden, zeggen ze. Ik vraag me af of ik dat durf te doen en heb geblokkeerde paden op het Gardameer in gedachten. Maar ik besluit het eens te proberen.

Als het gaat om het parcours, staat veiligheid voorop. En dus beginnen we volgens het stoplichtsysteem. De een rijdt weg, pauzeert, pas dan mag de volgende persoon het pad op.

Als niemand me het klassement had verteld, maar als we gewoon hadden gereden, had ik veel schoner kunnen rijden. Ik verwacht dus het ergste en ben te gespannen om losjes stromend naar beneden te vliegen. Er zijn een paar stenen, geïsoleerde wortels en op sommige plaatsen moet je kijken welke lijn past. Over het algemeen is het voor mij echter gemakkelijk om te rijden – afgezien van de haarspeldbochten.

Hier kunt u een korte blik werpen op de aangeboden routes. Alle tracks en secties die ik heb gereden zijn goed gescout. Vaak zijn er passages waarvan ik bij mezelf denk: “Nou, dat had anders gepland kunnen worden” – niet zo met de routes bij de Dreifels. De routes zijn gevarieerd, het gaat van het bos naar wijngaarden, naar uitzichtpunten en door schattige dorpjes.

Terug naar het laatste agendapunt. Onderaan, d.w.z. aan het einde van de single trail, ontmoeten beide groepen elkaar, groep single trail en groep zonder trail. Samen gaan we naar het volgende uitzichtpunt. Maar gemeenschappelijk is hier relatief. Sommigen drukken de pedalen goed in en vliegen weg, anderen doen het rustig aan. Weer anderen worden onvrijwillig afgeremd: platen.

De tijd ademt langzaam in mijn nek. Vanaf 12 uur is het vertrek gepland. Ik boekte mijn treinkaartje met een tijdsbuffer zodat ik alsnog afscheid kan nemen – dacht ik. Inmiddels is het echter net voor twaalven. Ik moet af naar Rinnthal of beter naar Neustadt an der Weinstraße (38 kilometer, 260 meter hoogte), om 14.30 uur zou mijn trein daar vertrekken.

Als het goed is geen probleem, bij een defect zoals platen zou ik de baan missen. Dus ik kijk maar even naar het uitzicht, wacht niet op iedereen, maar rijd terug naar het kamp. Daar pak ik mijn al ingepakte spullen, monteer de tassen op de fiets en sluip weg. 38 kilometer, een goede twee uur, dat zou helemaal geen probleem moeten zijn, maar in mijn hoofd vrees ik het ergste en trap op het gas.

Ik kom aan in Neustadt, zo vroeg dat ik bij de bakker iets eetbaars kan halen en zelfs eerder een S-Bahn kan nemen. Dan heb ik meer tijd in Mannheim – voor een kopje koffie en nog meer eten. En: ik hoefde me niet te haasten, de ICE naar München is 40 minuten te laat! Een paar uur later stopte ik de sleutel in de deur van het appartement.

De Dreifels is een liefdevol georganiseerd grindkamp in een familiale sfeer. Iedereen is hier welkom, ongeacht welke kleding, welke pedalen er ook trappen, welke fiets dan ook. Ze zijn allemaal verenigd door hun liefde voor fietsen.

Heb je er zin in? Toen heb ik de kalender tevoorschijn gehaald, want de datum voor volgend jaar staat al vast. Het Dreifels Gravel Camp vindt in 2024 plaats van 22 tot en met 25 augustus. Ik ben benieuwd wat de gravelclub nog meer gaat verzinnen.