Met net geen 10.000 inwoners is Viechtach meer een gezellig dorp dan een stad. Gelegen in het centrum van het Beierse Woud, in de Neder-Beierse wijk Regen, is de plaats ideaal als uitvalsbasis voor fietstochten.
Rondleiding 1: Mühlgraben Trail
- Lengte: 72.7 km
- Bergop: 1550 m
- Rijtijd: 5 uur
- Moeilijkheidsgraad: moeilijk
Beschrijving van de tour
De Mühlgrabenweg is een van de klassiekers in het Beierse Woud. Het vloeiende pad slingert zich enkele kilometers langs een beek met een lichte helling. Het grootste probleem is dat je er eerst vanuit Viechtach moet komen! Een blik op de tourgegevens leert dat de ronde nauwelijks mogelijk is zonder herladen. De mogelijkheid daartoe wordt geboden in de bergherberg Menauer, ongeveer halverwege de route (gesloten op dinsdag!). En met het oog op een stevige snack op het panoramische terras kan de onderbreking van de reis nauwelijks als een straf worden gezien. Als alternatief biedt landgoed Schelmerhof zich op kilometer 40 aan als energieleverancier. Na de start bij de Schnitzmühle slingert een mooi pad langs de kleine paal voordat de route naar het zuiden afbuigt richting Sankt Englmar.
Het wintersportoord ligt 500 meter hoger dan Viechtach in het Beierse Woud. Via een steile skipiste bereik je de eerste top van de dag op de Knogel. De route volgt de bergkam naar de Oedwies, een pittoresk plateau. Maar voordat we daar de Mühlgrabenweg inslaan, is een omweg naar de Hirschenstein een must. Vanaf de kleine uitkijktoren strekt het uitzicht zich uit tot ver in de Beierse vlaktes. Maar nu terug naar de Oedwies en laten we de trail fun maken! Met een lengte van ongeveer acht kilometer is de Mühlgrabenweg een eersteklas rijplezier, vooral omdat er geen technische problemen zijn die de stroom onderbreken. De route keert terug naar Viechtach via grillige bospaden, voordat een laatste hoogtepunt de tocht tot een waardig einde brengt: de rotsformatie bij Viechtach is slechts een klein deel van de zogenaamde stapel, maar het is het meest indrukwekkende deel van dit 150 kilometer lange natuurspektakel. Nu wacht alleen de draaikolk in de houtsnijmolen op de vermoeide botten.
Tour 2: Regenlus
- Lengte: 53 km
- Bergop: 1000 m hoogteverschil
- Rijtijd: 3 uur
- Moeilijkheidsgraad: gemiddeld
Beschrijving van de tour
Maak je geen zorgen, de titel van de tour is geen toespeling op het weer! Integendeel, het mooiste deel van de tour leidt langs de Black Rain, een van de grootste rivieren in het Beierse Woud. Met de juiste energiebalans moeten e-MTB’s volledig door kunnen komen op één batterijlading. Als u het zekere voor het onzekere wilt nemen, kunt u uw batterij tijdens een pauze in de Lindnerbräu in Bad Kötzting in het stopcontact steken.
Het menu nodigt u uit om toch te stoppen met zijn regionale specialiteiten. De gezellige biertuin ligt op kilometer 29 direct aan de baan. Het trailgedeelte is op deze ronde wat kleiner, maar het kan scoren met veel open terrein en panorama’s. De eerste ligt al op kilometer 13 op de muren van de Neunussberg-ruïnes, die ongeveer 300 meter boven het dal van de Zwarte Regen troonten. Het volgende deel slingert door het typische landschap van het Beierse Woud met kleine gehuchten en veel eenzame natuur. De wit reflecterende telescopen van het Wettzell Observatorium lijken uit een andere wereld te komen. Drie grote antennes op de heuvel luisteren het heelal in. Het is geen wonder dat het volgende pad naar Bad Kötzting de Planet Trail wordt genoemd.
Het verloop van de Zwarte Regen leidt nu automatisch de route terug richting Viechtach. De ontspannen trailpassages op de rivieroever worden echter abrupt beëindigd door de barrage op kilometer 37. Daar moet je met de fiets een steile en smalle trap op naar de Krone deOm de damwand te hijsen. De finale dubbelt met Tour 1. Maar niemand hoeft er verdrietig om te zijn, want je kunt de Supertrail langs de Grote Pool niet vaak genoeg rijden.
Tour 3: Arber View
- Lengte: 66 km
- Bergop: 1900 m
- Rijtijd: 5 uur
- Moeilijkheidsgraad: gemiddeld tot moeilijk
Beschrijving van de tour
Elke bergketen heeft zijn hoogste top, in het Beierse Woud is dit de Hohe Arber met een hoogte van 1455 meter. De hoogste top is echter niet altijd een waardevolle bestemming voor fietsers – afgezien van het gevoel van triomf om een keer naar de top te zijn geweest. De Bayerwaldse bevolking rijdt het liefst naar het Berghaus Schareben (kilometer 44), waar je onder elkaar bent en een mooie blik kunt werpen op het meestal overvolle Arber. E-bikers moeten ook hun batterij op het stopcontact aansluiten, zodat het motorvermogen helemaal terug naar Viechtach blijft. Want de crux van deze ronde is de weelderige hoogtewinst. Een groot deel ervan wordt al in de eerste helft verzameld, waar het over tal van heuvels naar het oosten gaat.
Bij Geiersthal steek je de Schwarzer Regen over, daarna gaat het gestaag bergopwaarts tot bijna 900 meter op de Harlachberger Spitz. Het eerste hoogtepunt is de Riedrin-rots boven Bodenmais, die het onderwerp is van bloedige legendes. Een stalen ladder leidt naar de top, die de Kelten vermoedelijk gebruikten als offerplaats. Althans met uitzicht op de Großer Arber. Leuke paden en bospaden brengen u naar Drachselsried aan de voet van de hoofdkam van het Beierse Woud. Nu is er vraag naar energiemanagement, want de ongeveer tien kilometer lange beklimming naar de Scharebenhut staat op de agenda. Als je niet genoeg sap over hebt voor zo’n 500 meter hoogte, moet je hier opladen! Bijvoorbeeld bij de VVV (e-bike verhuur). Het is ook mogelijk om de tocht in Drachselsried in te korten, want de terugweg vanaf de Schareben voert weer door het dorp. Maar dan mis je een lonende trailafdaling. Het hoogtepunt van de finale is de oversteek van Altnußberg, het grootste kasteelcomplex in het Beierse Woud. Hier nodigt de kasteeltaverne u uit om een pauze te nemen met uitzicht.
>> U kunt de GPS-gegevens van de drie Beierse Woud-tochten hier gratis downloaden <<
Info Viechtach / Beierse Woud
Het kleine dorpje Viechtach ligt in het Neder-Beierse district Regen, in het centrum van het Beierse Woud. Vanaf hier kunnen drie grote trailrondes naar de hoofdkam van het middelgebergte optimaal worden gestart. Hier zijn onze tips voor aankomst, accommodatie en verfrissingsstops.
Viechtach is een van de eindpunten van de regionale bosspoorlijn. Deze is via Plattling aangesloten op het landelijke DB-netwerk. Vanaf daar gaan de hoofdlijnen verder naar Regensburg, Passau en Landshut. Info en dienstregelingen: laenderbahn.com
Driekwart jaar in de winter en een kwart jaar in de kou. Dit is een populair motto van de lokale bevolking. In de grote hoogten van de Arber-regio kan de sneeuw tot april aanhouden. Anders zijn de omstandigheden niet zo extreem. In vergelijking met het Zwarte Woud of de Vogezen valt er gemiddeld nog minder regen.
Het oudste fietspark van Duitsland biedt nu 16 routes op de Geißkopf. Inclusief een vloeiend bergopwaarts parcours voor e-mountainbikers. Het officiële seizoen eindigt in 2023 op 5.11. Daarna kan er, afhankelijk van het weer, een weekendoperatie zijn. Actuele informatie: mtbzone-bikepark.com/geisskopf
- De keuken van het Adventure Camp Schnitzmühle is tot ver buiten de grenzen van Viechtach bekend. Op het menu staan Aziatische gerechten naast moderne interpretaties van de regionale keuken, schnitzmuehle.de
- Maar ook een omweg naar het dorp is de moeite waard. Bijvoorbeeld naar het Oude Ziekenhuis. Het oudste gebouw van de stad herbergt een club met een muziekprogramma van topklasse.
- Het Emma op het stadsplein van Viechtach is een mix van bar en restaurant. Tapas en bier van lokale brouwerijen.
Bayerwald-Bike biedt een breed scala aan toer- en rijtechniekcursussen voor motorrijders en e-MTBers. Alle info: bayerwald-bike.de
Twee technisch eenvoudige routes met elk 7 dagenDe etappes beslaan in totaal 700 kilometer. Het starterspakket met GPS-gegevens, roadbooks en alle informatie is verkrijgbaar bij de VVV. Info: trans-bayerwald.de
Toeristische organisatie
Telefoon 0941/58539-0, bayerischer-wald.de
Het verslag: Auffe, umme, owe – MTB-Trails door het Beierse Woud
Is het oké om een verhaal over humoristische e-mountainbiketochten met de dood te beginnen? In dit geval wel. Want als je op pad bent in het Beierse Woud, word je er op veel plekken aan herinnerd hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen. Bijvoorbeeld bij de Grandsberg, een idyllisch uitkijkpunt aan de rand van de berg. Naast het typische kruis op de top staat een rij smalle houten planken, waarvan de puntgevels doen denken aan heiligdommen langs de weg. Mijn lokale metgezel Matthias legt uit waar de zogenaamde dodenborden over gaan: “Vroeger werden de overledenen thuis afgedekt opgebaard en vervolgens naar de begraafplaats gedragen. Vandaag wordt deze traditie symbolisch voortgezet in de vorm van deze herdenkingsborden.” Een trieste, maar op de een of andere manier ook mooie traditie, vind ik. Sommigen leren ons het moment nog meer te waarderen.
Uitgerekend nu vinden Matthias en ik het bijzonder gemakkelijk om te genieten, zoals je zeker kunt zien aan onze grijns. Getriggerd door de recente rit op de Mühlgraben Trail. Een droom van een pad dat zich meer dan zes kilometer uitstrekt vanaf de Hirschenstein. De tocht over de bergen rond Sankt Englmar is een perfecte compositie, een symfonie met ouverture, allegro en grande finale. De Mühlgraben Trail is het allegro: snel, vrolijk en vrolijk. Overgestapt op mountainbiken ook stromend. Met een hoogte van bijna 1100 meter is de Hirschenstein een hoogtepunt in de ware zin van het woord. Toegegeven, niet zo hoog als de Großer Arber, maar de blootgestelde locatie aan de westelijke rand van het Beierse Woud biedt een fantastisch 360-graden uitzicht. Vanaf de rotsachtige top, waar vandaag een kleine uitkijktoren staat, gaat de legende dat een hert zich dood wierp toen het, in het nauw gedreven door jachthonden, niet langer wist hoe te ontsnappen. Een van de vele legendes die het Beierse Woud achtervolgen.
In zijn vrije tijd werkt Matthias als mountainbikegids voor het bedrijf van Karen Widmann. De Viechtach en haar team zweren bij het Beierse Woud als fietsgebied. Karen heeft al talloze routes uitgewerkt tussen de Donauvallei en de Arber, waaronder meerdere dagen doorkruisingen van het hele Beierse Woud. “Eigenlijk zit ik nog maar kort op een e-bike”, geeft Matthias toe. “Namelijk, omdat Karen ook programma’s voor e-bikers aanbiedt.” Nou, de manier waarop hij de hele tijd grijnst, hij lijkt het leuk te vinden. “Ik ben bezig mijn thuispaden te herontdekken”, vervolgt hij. En alsof deze zin een startsein is, laat hij de motor van zijn enduro brullen als een zwerm wilde bijen en raast vol gas het weidepad op. Er is geen twijfel over mogelijk, ik geniet er ook van om steile trailpassages bergop onschadelijk te maken met behulp van een korte boost-injectie. Daarna is het echter belangrijk om weer energie te besparen, want de tours die de lokale bevolking heeft gekozen zijn veel langer dan joyrides. Je moet zelfs goed nadenken over waar je je batterij kunt opladen tijdens je lunchpauze. Anders zou maar al te vaak een boost uitbundigheid kunnen eindigen in een vervelende sleur – die ik vandaag aan den lijve zou ondervinden.
De Grote Staak: als de rug van een reptiel
We naderen de Grande Finale van de Tour, de Grote Stapel. Wie heeft deze ongepaste naam bedacht? De Grote Stapel is immers een van de meest spectaculaire natuurwonderen in het Beierse Woud. Als met een liniaal getekend snijdt een 150 kilometer lang kwartsrif door het landschap. Waar het naar de oppervlakte stijgt, steekt een bizarre rotsachtige richel uit de grond. Zoals de gekartelde rug van een reptiel dat onder de grond rust. Mensen noemden de pool vroeger de Duivelsmuur en hekserij, waarschijnlijk omdat ze de ongewone formatie niet konden verklaren. Zo ruig en onverwacht, terwijl het anders vooral bos is dat het landschap kenmerkt. Matthias begeleidt ons op een ruig padDe mini-Dolomieten, waarbij het onderstel weer eens kan laten zien wat ze kunnen.
In het laatste daglicht cirkelen we rond dicht op elkaar staande bomen, tillen de voorwielen over wortels en laten ons imponeren door het mystieke landschap. Alleen het inmiddels verwoed knipperende batterijsymbool op mijn stuurdisplay vertroebelt de vreugde van de geestige paadjes een beetje. “Een steile helling wacht ons nog steeds, kort maar helder”, zegt Matthias. “Zonder motor maak je daar geen schijn van kans.” Bijgevolg benader ik het ding met een zekere mate van bezorgdheid in de Eco-modus, en met de laatste vonk energie duwt de motor me nog steeds naar het einde van de helling. Dan is zijn wil om te leven uitgedoofd. Hoe mooi e-biken ook is, het gevoel om na een lange tocht met vermoeide benen tegen een muur te schoppen is ontnuchterend. En het besef hoe lang vier kilometer kan rekken op een 22 kilo vol. Zie ik een vrolijke grijns op het gezicht van Matthias? Laat het nu gewoon niet merken. “Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk deze moderne e-bikes zijn om te trappen, zelfs zonder ondersteuning”, fluister ik in zijn richting. Gelukkig is het vooral bergafwaarts naar de finish. In de houtsnijmolen is de openlucht whirlpool al verwarmd. Een ontspannend bad is precies het juiste om de dag af te sluiten.
Voordat we de volgende dag in de zadels stappen, brengen we nog een bezoek aan Alfred Muhr. De MTB-veteraan runt een coole winkel in de dorpsstraat Altnussberg. Niet bepaald de navel van de wereld, en toch zijn beroemdheden hier zelfs te gast geweest. Alfred vertelt met stralende ogen over zijn ontmoeting met freeridelegende Wade Simmons: “Rocky Mountain had hier een evenement. Toen mochten we hun eerste e-mountainbikes over mijn thuispaden jagen.” We kijken reikhalzend uit naar het antwoord op de vraag wat een bereisd mountainbike-icoon zei over de trails in de “Woid”. “Wade kon nauwelijks geloven dat er hier singletrails van deze kwaliteit waren zonder een bouwploeg in te schakelen”, zegt Alfred. “Hij zei dat in Canada paden speciaal voor fietsers moesten worden aangelegd.” We kijken waarderend naar de 30-jarige Fat Chance Yo Eddy aan de muur in de winkel, die Alfreds status als MTB-veteraan verstevigt. Daarna gaan we weer op pad met batterijen tot de nok toe vol.
Maar vandaag zou één lading genoeg moeten zijn voor de volledige ronde, want zo’n 1000 meter hoogte is mogelijk met een vijfhonderd accu. Op de klim naar de ruïnes van Neunussberg geeft Matthias me een les in “Waidlerisch”, het dialect van de lokale bevolking: “Aiz foh ma erst moi gmiatle auffe und wenn ma ohm sand, dann zoig i dir a Wehgal, wo da deife imma obe fetzt.” Begrepen? In werkelijkheid is het echter nog ingewikkelder, omdat de uitspraak varieert van dorp tot buurdorp. Tegenwoordig verwijst “auffe” naar de ruïnes van Neunussberg, van wiens kantelen we al snel genieten van een ongelooflijk panoramisch uitzicht. Matthias wijst in de richting van de Hoher Arber, waarvan de top wordt bekroond door twee bolvormige radarstations, Radome genaamd. Dat klinkt een beetje als ongezonde zweren die je liever niet hebt. Veel boswegsnelwegen en een kermisachtige menigte toeristen maken de Arber slechts in beperkte mate aantrekkelijk voor e-bikers. Als je toch de top wilt bereiken, vind je enkele bewegwijzerde routes. Onlangs werden twee Trans-Beierse Woud-routes gemarkeerd, die meer dan 700 kilometer door het bos lopen. En het bikepark aan de Geißkopf is al lang een begrip in Duitsland. Daar bevestigt het nieuwe stroomopwaartse parcours dat ook e-bikers welkom zijn in het Beierse Woud. Dus, genoeg met het panorama, nu wil ik eindelijk het pad leren kennen waar, volgens Matthias, de duivel altijd afbreekt. Ik hoop alleen dat het niets te maken heeft met de death boards.
>> U kunt de GPS-gegevens van de drie Beierse Woud-tochten hier gratis downloaden <<